„Czekając na śnieg w Hawanie. Wyznania kubańskiego chłopca” Carlos Eire

„Wiem, że powrót do szarzyzny i przygniatającej opresji dzisiejszej Kuby miałby na mnie druzgoczący wpływ. Miałem tego przedsmak, kiedy próbowałem obejrzeć film „Buena Vista Social Club”. Wytrzymałem tylko piętnaście minut, bo fizyczna ruina Hawany – a także mojego narodu i mojej przeszłości – jest w tym filmie jaskrawo widoczna. Wybuchłem niekontrolowanym płaczem i oddałem kasetę do wypożyczalni nieobejrzaną. Jak dla mnie Kuba Fidela jest najgłębszym kręgiem piekła.”

Poruszające wspomnienia Kubańczyka, któremu jako dziecko udało się opuścić Kubę i znaleźć schronienie w Stanach Zjednoczonych. Wraz z 14 tys. innych dzieci i bratem Tonym, mały Carlos wsiadł do samolotu na lotnisku w Hawanie, by już nigdy nie powrócić do ojczyzny. Jak wyglądało życie na karaibskiej wyspie zanim nadeszła rewolucja, kartki na żywność i reforma rolna? O tym wszystkim możecie przeczytać w podszytej realizmem magicznym autobiograficznej powieści Carlosa Eire, dziś wykładowcy na Yale, dla którego chmury mają kształt Kuby.

„Świat się zmienił, kiedy spałem (...).”

Opowieść zaczyna się w chwili, gdy obalony zostaje prezydent Batista, a na ulice wchodzą brodacze z cygarami w ustach i karabinami w dłoniach. Świat się zmienia w ciągu jednej nocy. Wczoraj Carlos miło spędzał czas z rodziną, od dziś jego życie będzie przypominać równie pochyłą... 

Rodzina naszego bohatera należała do kubańskiej elity, do szkoły Carlos chodził z synami prezydenta Batisty, miał swojego szofera i mieszkał w wygodnym domu w dzielnicy Miramar. Co tydzień chodził do kina na filmy z Hollywood, uwielbiał czytać komiksy o Batmanie i pić coca-colę – jego dzieciństwo było czasem sielskim i radosnym, pachnącym morską bryzą, wypełnionym zabawami, i marzeniami o przyszłości. Prawdziwe dzieciństwo na rajskiej wyspie. Tak było przed. 

Po objęciu władzy przez Fidela ulice spłynęły krwią, zaczęły się łapanki, a dawnym elitom zabrano wszystko. Dorosły Carlos pisze, że mały tego nie dostrzegał, nie rozumiał, co się dzieje, poza tym jego ojciec nie poczynił żadnego kroku, by zapobiec katastrofie. W końcu dzięki wysiłkom matki chłopcu udało się przedostać do Stanów Zjednoczonych, gdzie po raz kolejny zderzył się z brutalną rzeczywistością i potęgą pieniądza w kapitalistycznym świecie.

„Czekając na śnieg w Hawanie” to książka powstała z tęsknoty za tym, co już nie wróci, za rajem utraconym. Dla Carlosa Eire chmury mają kształt Kuby, pragnienia, które być może już nigdy się nie spełni.