Moje miejsce nad Jeziorem Como: Varenna

„Wcale nie jest za późno, by szukać świata ze snów"
Stowarzyszenie umarłych poetów

Mój świat ze snów znalazłam nad Jeziorem Como. Objawił mi się w pięknym słowie Varenna, omamił klimatem, ciszą, dał chwile ukojenia i na dobre został ze mną. 

Tutaj wszystko mi ze sobą grało. Krajobraz i moje odczucia dogadały się idealnie, a lampka wina wypita nieśpiesznie w knajpce z widokiem utwierdziła w przekonaniu, że Włochy to moja bajka, że chcę tu wracać każdego roku i że będę italianofilką na wieki. To było jednak wieczorem, gdy wróciłam z językiem na wierzchu po całym dniu zwiedzania.

Po raz pierwszy Varenne ujrzałam na chwilę po wschodzie słońca. Przybyłam porannym pociągiem z Lecco, mojej przystani nad Jeziorem Como, i wyruszyłam na pierwsze rozpoznanie. Zaskoczył mnie spokój i powolne budzenie się do życia. Spacerowałam promenadą i podziwiałam niewymowne piękno. Tylko ja i rybacy. Dzień dopiero się zaczynał, a ja już zakochałam się natychmiast, na zawsze. Varenna oślepiła mnie swoim blaskiem i zostawiła ślad w moim sercu na zawsze. Jeśli gdzieś jest idealnie, to właśnie tam. 

Miasteczko jest maleńkie i nie ma nawet tysiąca mieszkańców, można je z łatwością zdeptać w 2-3 godziny. Trzeba też zobaczyć Castello di Vezio. Są to właściwie ruiny, ale widoki stamtąd boskie. Wstęp kosztuje 4 euro, a zwiedzanie jest możliwe w okresie od marca do października. Z tego, co wyczytałam zamek jest nieczynny w czasie kiepskiej pogody (burze, ulewy). By do niego trafić trzeba skierować się na schody za hotelem Montecodeno. Wejście zajęło mi około 30 minut, droga jednak była bardzo nieprzyjemna, kamienista i wyboista. Myślałam, że wyzionę ducha, a kondycję mam dobrą. W każdym razie warto, ale w odpowiednim obuwiu. 

Bajkowy widok na Varenne roztacza się z promu, którym pewnie wybierzecie się gdzieś dalej. Cykałam fotki i gdy rano wypływałam, i gdy wracałam popołudniu jak do starej przyjaciółki. 

Tak pięknie i lekko mi tam było, że czasami zastanawiam się, czy byłoby tak zawsze, gdybym miała taką codzienność? Czy mogłabym się znudzić i znowu poczuć wanderlust? Chyba nie chcę tego sprawdzać. Wystarczą wspomnienia. Zamykam oczy i jestem. Piję cappucino, oddycham, podziwiam, czuję. Carpe diem.

Zapraszam również na pozostałe posty w ramach cyklu ulubione miejsca: 

- Castellammare del Golfo, Sycylia;

- Mdina, Malta.

PS Znowu się kajam. Tak mało mnie tu i u Was. Moje życie przewróciło się do góry nogami i próbuję pozbierać to, co zostało. Rzuciłam się w wir zajęć, by nie myśleć. Zmiany są potrzebne, nawet jeśli trudne. Czuję jednak spokój i mam dużo planów, to najważniejsze. Trzymajcie się. Ufam, że u Was pozytywnie.