„Wyspa na prerii” Wojciech Cejrowski, czyli dobre życie na Dzikim Zachodzie

Jiii-ha! Dziecięce marzenie spełnione: jest ranczo, mam kolta, kowbojki, krowy, kojota, mustanga, są skunksy i termit, było tornado, kapelusz wieszam na gwoździu i mogę legalnie zastrzelić każdego, kto spróbuje mi to odebrać. A w dodatku mówią do mnie Mr. Gringo.

Książka, w której nie dzieje się właściwie nic, a jednocześnie dzieje się wszystko. Opisy codzienności na prerii tak barwne i frapujące, że oczami wyobraźni już widziałam siebie, popijająca whiskey na bujanym fotelu przed moim własnym domkiem na prerii. Coś o czym nigdy nie marzyłam zaczęło się stawać małą obsesją: zaczęłam oglądać westerny, czytać o czerwonej ziemi Arizony, zastanawiać się, kiedy udałoby się na Dziki Zachód pojechać!

Panie Cejrowski, wszystko przez Pana!

źródło zdjęcia: http://www.polskieradio.pl/9/29/Artykul/1265256,Wojciech-Cejrowski-o-amerykanskiej-prerii

Nie żebym uwierzyła we wszystko, co autor opisał, ba, chwilami miałam wrażenie, że WC nabawił się Pieśni Błękitnych Traw albo godzinę za dużo spędził na nicnierobieniu. Historia z listem od ojca, samochodem i błękitnym krzesłem jest mocno przesadzona, ale... wierzę w porcz, wietrzenie jako metodę zamiatania podłogi, wierzę w stado i opowieści, które trwają latami, wreszcie wierzę, że prawdziwi kowboje jeszcze istnieją i że naprawdę nie dzwonią pod numer 911.

Bycie wolnym oznacza, że mogę zignorować każdy śmiech na mój temat, każde pogardliwe spojrzenie lub złe słowo. Bycie wolnym myślą, słowem, uczynkami i zaniechaniem, bycie wolnym do tego stopnia, że wybijam szybę, bo mi z nią za duszno.

Wierzę też wolność to jedna z najważniejszych wartości, przysługujących każdemu człowiekowi, a to co Cejrowski opowiada o granicach wolności w Ameryce i ich braku jest piękne. A jeszcze piękniejsze jest podejście do klienta w Walmarcie i ta małomiasteczkowa przynależność stadna. Bo WC bardzo chce przynależeć. Próbuje wgryźć się w prerię, popełnia błędy i potem chodzi czerwony od kurzu albo pogryziony wszędzie, jednocześnie starając się wybić łokciem szybę, bo to naturalna forma klimatyzacji i zrozumieć, skąd oni wszyscy naprawdę wszystko wiedzą.

Obok opowieści pisanych gawędziarskim stylem, które czyta się jak najlepszą powieść, można też dowiedzieć się, dlaczego Walmart jest tak ważny dla amerykańskiej kultury i gospodarki, że Srebrną Taśmą naprawi się naprawdę wszystko i że „Rocznik Farmera” to absolutnie obowiązkowa lektura mieszkańców prerii. 

„Wyspę na prerii” przeczytałam na bezdechu, zakochałam się i zafascynowałam prerią, Dzikim Zachodem i Arizoną. Będę wracać do lektury i mam nadzieję, że zabiorę ją kiedyś w podróż do Ameryki, a tymczasem...

Jii-ha! Na koniec jeszcze coś tak uniwersalnego, że nie dało się pominąć:

Gdyby życie nie gryzło, umierałbyś z nudów. Daj się kąsać i sam też wgryzaj się w świat, aż do połamania zębów. Oto sekret dobrego życia nie tylko na prerii.