„Światoholicy” Aleksandra Pawlicka i Jacek Pawlicki, czyli jak zachwycić się światem

Światoholizm to nałogowa potrzeba podróżowania, będąca uzależnieniem, którego w moim przekonaniu nie warto leczyć. Sama moje 26 dni urlopu wykorzystuję na maksa, a koleżanki w pracy tylko słuchają moich narzekań, że to za mało. Co 3 miesiące staram się gdzieś wyjechać, oderwać od codzienności i naładować baterie, bo choć bardzo lubię swoją pracę, to czasami po prostu czuję się przytłoczona i potrzebuję poczuć się wolna. W czasie, gdy siedzę w domu, namiastką mojego powietrza jest czytanie relacji ludzi, zarażających pasją podróżowania, i tak też trafiłam na wydaną kilka lat temu książkę małżeństwa Pawlickich.

Pawliccy to polscy dziennikarze i podróżnicy. Wyjeżdżają razem od ponad 20 lat, zwiedzili 6 kontynentów i 60 krajów. Podglądali rytuały pogrzebowe ludu Tana Toraja, obserwowali ceremonię ukueli w dolinie Omo, wypróżniali się na sucho w Himalajach, pili lokalne trunki, oglądali wschody i zachody słońca, i przede wszystkim przemieszczali się. Ich światoholizm jest jednocześnie świadomy i dojrzały, jak i pełen dziecięcej radości odkrywania. 

Czytelnikowi snują opowieści wokół 10 słów kluczy. Droga, samolot, łóżko, drzewo, alkohol, mięso, toaleta, ciało, śmierć, góra – to pojęcia wokół, których Aleksandra Pawlicka opowiada historie z podróży, które pięknie dopełniają fotografie jej męża – Jacka. Książka ta nie posłuży nam jako przewodnik po świecie, ale będzie inspirującą podróżą bez wychodzenia z domu, czymś, co pomoże na chwilę ukoić tęsknotę za odkryciem nowego kawałka świata.

Światoholicy chętnie zbaczają z utartych szlaków, poszukują prawdy o ludziach i świecie, w jakim żyją. Najciekawsze okazały się opisy obrządków wśród afrykańskich plemion, część poświęcona ciału, bardzo mnie poruszyła i otworzyła umysł. To ważne, by pamiętać, że inne nie znaczy gorsze, i nawet jeśli pojedziemy do Tajlandii i zaszokują nas kobiety-żyrafy, to czy mamy prawo je krytykować? Tak jak pisze autorka, dla nas to mogą być tylko małpy w turystycznym zoo, ale dlaczego nie pomyślimy o tym, co kieruje tymi ludźmi, którzy za pieniądze obnażają swoje życie przed przyjezdnymi? 

Książkę można przeczytać od deski do deski lub po prostu otwierać na interesujących nas zagadnieniach. Ja czytałam wszystko o krajach, które chciałabym odwiedzić, a także rozdziały poświęcone zwyczajom i obrządkom rdzennych plemion (czyli przede wszystkim części ciało i pogrzeb). „Światoholicy” to świetna lektura na popołudnie, pozwalająca myślom błądzić daleko i snuć marzenia o kolejnych dalszych wyprawach. Czytanie przerywałam na szukanie w google zagadnień typu „kiedy najlepiej jechać do...” Z czystym sumieniem mogę więc powiedzieć, że Pawliccy mój wanderlust tylko pogłębili.