Filmowe podróże „Przed wschodem słońca"

 czyli spacer po Wiedniu

Czy wierzycie w przeznaczenie?

Jakie to musi być dziwne uczucie: spotkać kogoś, o kim wiemy, że to właśnie ta osoba, przy której chcemy codziennie się budzić, i od razu stracić tę więź, tę niezwykłość chwil. Co się wydarzyło? To, co zawsze: życie.

Ona – Francuzka. On – Amerykanin. Spotkali się przypadkiem w pociągu do Wiednia. Rozmowy rozpoczętej w drodze za nic nie chcieli przerywać, dlatego On mówi: „wysiądź ze mną i spędźmy razem ten dzień”. Ona jeszcze się waha, a może tylko udaje? Po chwili są na peronie, idą przed siebie, spacerują, chłoną atmosferę miasta, mijają kilka zabytków i wciąż rozmawiają. O miłości i seksie. Religii i Bogu. Polityce i filozofii. Mają dokładnie jeden dzień i jedną noc. Do wschodu słońca.

Film piękny i poruszający, i taki zwyczajny. O ludziach takich jak my. Ta historia mogłaby wydarzyć się naprawdę. Wierzę, że jest gdzieś para, która poznała się właśnie w ten sposób. W pociągu. W czasie podróży donikąd i wszędzie. Tak romantycznie. Wpadli na siebie przypadkiem i zostali na zawsze. I dalej gadają i jadą, mijają kolejne miejsca, i po prostu trwają, razem odkrywają świat na nowo.

Czy nie wydaje się Wam, że samoloty zabijają cały romantyzm? 

Dużo tu słów, tych wielkich i małych. Niezwykłej codzienności. Radości życia. Chwytania chwil. Wyjątkowości. Zapomnienia. I piękna. Po prostu piękna…