londyńskie impresje

Z Londynu wróciłam kilka dni temu, ale myślami wciąż tam jestem.

Bo to miasto ciekawe, które weszło mi do głowy i pod skórę.

Z historią tak fascynującą i kulturą tak bogatą, że można się zachłysnąć i to bardzo.

Z ludźmi, najróżniejszymi jakich możecie sobie wyobrazić.

Takimi, co chodzą „z krótkim”, choć wieje silny wiatr, a ja szczelniej okrywam się szalikiem. Takimi, co ubierają się tak, że jakby u nas wyszli na ulice, to najpewniej wzbudziliby sensację. A tam? Nikt na nich nie zwraca uwagi.

No może poza mną... Turystką z szeroko otwartymi oczami, rozdziawioną buzią i lekkim przerażeniem, że

tak tu głośno, tłoczno

i różnorodnie, że

jak człowiek wejdzie do China Town to jakby do innego świata wkroczył

a Notting Hill jest zupełnie jak z filmu i nawet Hugh Granta nie trzeba by była magia!

I nie dziwię się już wcale a wcale, że Brytole swojego funta z królową się trzymają,

że euro nie chcą, bo widać, że

tak kochają swoją kulturę i historię, że aż im trochę zazdroszczę

żyje im się łatwiej niż u nas – więcej więc we mnie zrozumienia dla Polaka na emigracji.

A na koniec powiem Wam jedno

jak się stoi tam, gdzie Henryk VIII ścinał żony albo u grobu Elżbiety I, to

wyobraźnia zaczyna działać, pędzi jak szalona i czuje wtedy człowiek

ogrom historii i ma wrażenie jaki jest mały w tym wielkim świecie.

I myślę sobie, że...

 w Londynie można by się zakochać,

(choć byłoby to uczucie trudne i burzliwe)

jest tam łatwo dla turysty, ale niekoniecznie żyję się tam fajnie tak na co dzień

że pomimo miłości i szacunku dla ich historii i kultury nie mogłabym tam mieszkać, bo

to miasto dla mnie za duże i za szybkie

że na takim Trafalgar Square czułam się zagubiona jak dziecko

że knajpki na Soho mają niepowtarzalny klimat i że nic tylko jeść pozostaje

i że tam wrócę jeszcze na chwilę, choć niezbyt długą.